سلاله تـسنیم

هر روز تسنیم یک روز خاص بود. هیچ چیز تکراری و عادی نشد، حتی قوانین و مقررات، همه‌اش عمق عشق و علاقه ما بود به مدرسه و طبیعت پاک این فضا.

تاریک و روشن صبح بعد از وارسی نظم و ترتیب، پاکیزگی، اتو کشی لباس‌ها و کلیه وسایلم راه می‌افتادم. توی راه تمام تکالیف و برنامه‌های امروز را مرور می‌کردم که چیزی کم و کسر نداشته باشم. وارد حیاط که می‌شدم حتماً نگاهم به تخته سیاه می‌افتاد تا ببینم امروز چه کسی حرف دلش را نوشته است؟ هر صبح که از کنار کیسه‌ی بکس رد می‌شدم، وسوسه‌ی زدن یک مشت بر آن را داشتم تا این شیء آویزان و تنها احساس بیهودگی نکند. صبحگاهایمان، آفرینش حس نابی از نیایش بود و عشق به میهن، دلبستگی‌ام به تسنیم و  هر صبح حاوی نشاطی بود که به رگ‌های ما تزریق می‌شد. بعد از آن کلاس و درس در اتاق‌های زرد و نارنجی و یاد دادن و یاد گرفتن که گاهاً رنگ کسالت هم می‌گرفت اما حضور هم‌کلاسی باز شادابی خودش را می آفرید. به او فکر می‌کردم به شادی و غمش، به نگرانی‌ها و آرزوهایش، هرچه از یاری در توان داشتم به او می‌دادم و بهترین‌ها را برایش می‌جستم و می‌خواستم.

در  امتداد همین با هم بودن‌ها به ساعت آخر می‌رسیدیم. آزار دهنده‌ترین چیز در تسنیم گذر زود زمان بود. با صبر و طمأنینه وسایلم را جمع و جور می کردم ، هیچ عجله ای نداشتم . به دنبال هر بهانه‌ای می‌گشتم تا دقایقی بیش‌تر در مدرسه باشم. هر بهانه‌ای از نظافت و جارو کردن و دستمال کشیدن در و پنجره تا خداحافظی‌های مکرر با تمام معلم‌ها و بچه‌ها و پرسیدن هزار و یک سؤال بدیهی از معلم راهنما برای کمی دیرتر رفتن. اما اجبار به رفتن است. فقط صدای مسئول سرویس می‌توانست ما را جدا کند و وقت ترک مدرسه همیشه این حس را داشتم که گویی چیزی را جا گذاشته‌ام. چند بار وسایلم را چک می‌کردم تا مطمئن می‌شدم چیزی جا نگذاشته ام، اما این حس غریب چه بود؟ بله مدرسه جزئی از من شده بود و من نیز قسمتی از او. این پیوند در جانم ریشه کرده بود و هر روز که می‌رفتم گویی چیزی را جا گذاشته بودم.